Wanneer je verliefd bent is dat een emotie die jou helemaal beheerst. Je denkt veel aan die ander, je verlangt naar hem (hier kun je natuurlijk ook 'haar' invullen), je wilt weer bij hem zijn. Je wilt trouwen of samen wonen om maar zo veel mogelijk bij elkaar te zijn. Je vindt allebei dat je elkaar zo goed aanvoelt en aanvult. Je verwacht eigenlijk dat het bij jullie altijd zo zal blijven, want wat jullie samen hebben is echte liefde.

Wanneer je als 2 individuen samen als een stel verder gaat, neem je wel elk je eigen bagage mee aan ervaringen, opvoeding, genen. Dat kan irritaties geven die op den duur niet meer glad te strijken zijn. De struikelblokken worden alleen maar groter omdat je de ander daarin niet (meer) begrijpt.

En op het pad dat je samen gaat kunnen dingen gebeuren die veel impact hebben op de relatie. Dit kunnen mooie dingen zijn zoals kinderen krijgen, verhuizen naar een (groter) eigen huis, promotie op het werk van een van beiden, enz. Maar er kunnen ook verdrietige dingen voorbij komen, van verlies, rouw, ziekte, vreemd gaan.

In beide gevallen kun je elkaar uit het oog verliezen, langs elkaar gaan leven i.p.v. samen te leven. Het voelt alsof je elkaar kwijt bent, alsof je elkaar niet meer bereiken kunt. En uiteindelijk heb je het gevoel dat je beter af bent wanneer je alleen verder gaat.

En je had zo'n andere verwachting van je relatie.

Als christelijke therapeut ben ik er in eerste instantie altijd op gericht om de relatie in stand te houden, te verbeteren en te versterken. We kunnen samen kijken naar patronen, blokkades, irritaties, 'oude koeien' enz. Dingen die in jullie relatie tussen jullie in staan, die jullie relatie uit het evenwicht brengen. En dan zoeken naar een nieuwe balans, naar wat verbindt. Daarbij is de manier van communiceren van het grootste belang. Zowel in woorden, als in lichaamstaal en gedrag.